Aktualności

Trails to Nordkapp - Nordkapp zdobyty!

Szczegóły

Utworzono: 17 styczeń 2023

VI Etap

Próbujemy. Zobaczymy czy się uda. Ciekawe jaka jest sytuacja na drodze prowadzącej do szlabanu, jak będzie wyglądał konwój, ile będzie samochodów.

Zimowy wjazd na Norkdapp zawsze odbywa się w konwoju. Te ostatnie 13 kilometrów drogi, ze względu na bezpieczeństwo jest zamknięte zimą. Otwierane tylko w przypadku wjazdu na Nordkapp o określonej godzinie. Takie są trzy w ciągu dnia, oczywiście o ile warunki pogodowe pozwolą. Dwa w południe (w godzinnym odstępie) dla samochodów prywatnych i autokarów wiozących turystów ze statku. Potem jeszcze jeden, wieczorem. To dla tych, którzy chcą oglądać zorzę polarnę, lub po prostu doświadczyć niesamowittej scenerii drogi w czasie przejazdy w kompletnych ciemnościach rozświetlanych tylko swiatłami samochodów z kolumny konwoju.

Założyliśmy, że nie musimy się specjalnie nikogo pytać o sam konwój przed wyjazdem z naszego hotelu ponieważ są tylko dwie możliwości: konwój się odbędzie lub nie. Spakowaliśmy potrzebny sprzęt: kamery, aparaty fotograficzne i inną aparaturę pokładową. Ruszamy. Po naszym przyjeżdzie na wyspę daje się odczuć wyższa od zera temperatura. Zalegający wielkimi zaspami śnieg zaczyna się topić. Wszędzie jest mokro i ślisko. Ale nasza droga prowadząca w kierunku skrzyżowania w Skarsvag (to tam jest ten słynny szlaban) jest zaskakująco dobrze odśnieżona. Jedzie się naprawdę dobrze. Wiatr jest, ale nizbyt mocny, a śnieg nie zawiewa, bo jest odwilż. Wspinamy się do góry . Dopiero tu, na otwartej przestrzeni zaczyna mocniej wiać, a snieg przewiewa przez drogę. Widać tu odwilż jeszcze nie dotarła… Ale daje się jechać całkiem dobrze. Poza tym na drodze nie ma absolutnie żadnego samochodu. Nikogo. Nie widac nawet świateł samochodów z oddali. Jesteśmy zupełnie sami. Mijaja kolejne kilometry, a my zaczynamy snuć przypuszczenia ile to będzie samochodów w konwoju. Obstawiamy, że nie więcej niż trzy… Pojawia się wreszcie w oddali latarnia, która oświetla szlaban. Widzimy, że chyba nie ma jeszcze żadnego samochodu. Będziemy pierwsi. No, ale jest jeszcze 30 minut do samego konwoju.

Dojeżdżamy na miejsce i tu konsternacja… tak jak pisałem wcześniej są dwie możliwości: konwój się odbędzie, lub nie. Okazuje się, że pojawiła się jeszcze trzecia możliwość… szlaban jest otwarty!!! No tego to się nie spodziewaliśmy. Zakładaliśmy, że jak nie bezie konwoju, to po prostu po upływie godziny w której konwój rusza możemy spokojnie wrócić do hotelu. Jak konwój jest, to wjeżdżamy na Nordkapp. Ale co zrobić, jak droga jest… przejezdna!? Nie, to wcale nie jest śmieszne. Poprostu wiemy, że tam, w górze warunki na dordze mogą być bardzo różne, zmieniac się co chwilę. Teraz, zimą, bo latem ten problem (ze szlabanem) w ogóle nie występuje. Staneliśmy przed szlabanem i zastanawiamy się co robić. Bo niby wszystko jest w porządku, znaki mówią wyraźnie, że możemy tam wjechać. Nie ma żadnego zakazu! Ale co będzie, jak przekroszymy granicą wytyczoną przez szlaban, wjedziemy te 13 kilometrów na górę, a szlaban się zamknie?! Bo przecież ktoś mógł się pomylić, popełnić błąd. Szlaban zamykany zdlanie mógł się zepsć… Rozważamy najpierw wszystkie negatywne opcje, które nie zachęcają do wjazdu. Oczywiście jest jeszcze jedno wyjście, po prostu zadzownić do służb drogowych i zapytać o tę sytuację. Tak też robimy. Bardzo miła pani informuje nas, że owszem szlaban zimą jest z reguły zamknięty, ale teraz jest… otwarty i możemy jechać! Upewniam się jeszcze raz. TAK – możemy jechać. Gdyby było coś nie tak to do mnie oddzwoni. W każdym razie szlaban się nie zamknie za nami.

No dobrze, to… jedziemy. Jeszcze kilka zdjęć i w drogę. No włąśnie, droga była odśnieżona idealnie! Żadnych zasp, zwałów sniegu, żadnego nawiewanego śniegu. Poprostu idealnie odśnieżona dorga. No, ale mimo tego wjeżdżając bez konwoju czujemy się jakośc dziwnie. Wokół samochodu jest kompletnie ciemno… Ciekawe jak będzie tam a górze? Czy tam jest obsługa w Nordkapphallen? Nie wydaje się nam. To by oznaczało, że jak wjedziemy na końcowy parking, to będziemy kompletnie sami na płaskowyżu zakończonego ponad 300 metrowym klifem. Może bez żadnego oświetlenia, w kompletnych ciemnościach?!

Kilometry mijaja powoli, ale wrescie docieramy na miejsce. Wszystko jest odśnieżone, a na parkingu stoją 4 samochody. Poza tym Nordkapphallen jest zamknięta. Gdzieś w niewielkich oknach budowli widać światło, ale na pewno wszystko jest zamknięte. Stajemy na parkingu. Ubieramy się, zabieramy aparat i postanawiamy podejść do Globusa na zdjęcie, a potem odwrót.

Po wyjściu z naszego samochodu, jak już zgasło oświetlenie wewnątrz, widzimy, że w tych stojących samochodach ktoś siedzi. W zupełnych ciemnościach…. To znaczy nie widać sylwetek ludzkich, ale niewielkie oświetlenie wewnątrz samochodów, które każe nam zakładać, że tam są ludzie. Jednak my postanawiamy zrobić to co zakładaliśmy. Idziemy pod Globus. Sesja zdjęciowo – filmowa. W zupełnych ciemnościach, bez statywu. Jak się uda… Udaje się, chyba, bo nie mamy ochoty wszystkiego dokładnie ustawiać i sprawdzać. Któreś ze zdjeć musi wyjść w mairę dobrze. Ten pośpiech jest oczywiście spowodowany wiejącym wiatrem i zimnem. Podchodząc do Globusa widzę w śniegu jakieś czerwone światło. Takie małe, ledwo widoczne, ale wyraźne. Sprawdzam co to może być. Z ciemności wyłania się jakieś niewielkie urządzenie z którego to światło się wydobywa. Wygląda na drona, ale podchodząc bliżej okazuje się, że są to jakieś kamery na statywie. Nie wiem,c zy zostawione celowo, czy… no sam nie wiem. Nikogo tu przecież nie ma… chyba?

Rozglądamy się po niebie. Jest bezchmurne, a to co wygląda na chmurę szuvko okazuje się zorzą polarnę. Zielona kutyna zorzy przesłania niebo w kierunku Bieguna Północnego. Kręce film i robimy zdjęcia.

Po tym wszystkim wracamy do samochodu. Nawet tak bardzo nie zmarzliśmy. Bardziej udzielają się emocje, że jesteśmy tu kompletnie sami. Nie licząc tych samochodów, które tam stoją na parkingu i tej kamery/kamer, które znalazły się ie wiadomo skąd niedaleko Globusa.

Zapewne jaiś turysta kręcił film, lub robił nocne zdjęcia….

NORDKAPP ZDOBYTY!

VII Etap

Ruszamy w dół. To kolejny etap. Dlaczego tak? Ponieważ wjazd i zjazd z Nordkapp`u przedzielony jest długim postojem (w założeniu), który jest przeznaczony na zwiedzanie, a sam Nordkapp głównym celem przejazdu samochodem.

Droga w dół mija całkiem szybko. Jesteśmy ciekawi, czy szlaban będzie otwarty. Ale ta ciekawość nie jest już podsycana nerwami, bo przecież tam ba górze są samochody, więc zapewne będzie otwarty. Tak jest w istocie. Jedziemy prosto do Honningsvag, bez żadnych dodatkowych postojów. Dziiaj głównym celem był Nordkapp. I udało się!

Uwaga - błędy, literówki itp. pojawiające się w relacji wynikają z tego, że relacja pisana jest na żywo, szybko i bez realnej możliwości korekty i poprawienia błędów. :)

Zdjęcia - Trails to Nordkapp 2023

Trails to Nordkapp 2023 - V Etap

Szczegóły

Utworzono: 17 styczeń 2023

V Etap

Wieczorem była odwilż, ale za to rano mróz. Minus 6 stopni, bez wiatru. Jest piękna pogoda. Ostatni zachód słońca mieliśmy wczoraj, a teraz przez kilka dni będziemy doświadczali nocy polarnej. Ale to nie oznacza, że będzie kompletnie ciemno. W ciągu dnia jest całkiem widno, bo słońce jest tuż pod horyzontem. Pakujemy bagaże do samochodu, odśnieżanie i ruszamy. Najpierw musimy dojechać do graniczy z Norwegią. Tam planujemy zatrzymać się na krótko, żeby zjeść śniadanie. Ale po dojeździe okazuje się, że restauracja jest nieczynna. Niestety, po zarazie, która opanowała świat musimy być przygotowani na takie niespodzianki. Bierzemy takie sytuacje pod uwagę. Co robić? Ruszamy dalej. Przekraczamy granicę z Norwegią, na szczesście bez żadnych ograniczeń związanych z kontrolą, zarazą itp. Po prostu przejeżdżamy przez granicę jak dawniej… Niespełna 20 kilometrów dzieli nas od Karasjok, gdzie zatankujemy samochód. Po drodze mamy dwie niespodzianki. Nagle, tuż przy krawędzi drogi wypatrzyłem dwa łosie, które uważnie nam się przyglądały. Zatrzymaliśmy się i wyszedłem z aparatem zrobić zdjęcia. Pozowały aż do momentu, kiedy się odwróciłem. Wtedy stwierdziły zapewne, że to już koniec sesji zdjęciowej i uciekły do lasu… Po kilku kilometrach kolejne dwa łosie. Wyglądają dokładnie tak samo jak te pierwsze! Tym razem salwowały się ucieczką po stromym zboczu. Czyli do tej pory nie widzelismy żadnego renifera, ale za to 4 łosie! To niezwykle. Dojeżdżamy do Karasjok. Tankowanie i śniadanie. Temperatura utrzymuje się na poziomie minus kilka stopni cały czas. Wyjeżdżamy z Karasjok w kierunku Lakselv. To droga przez Wyżynę Lapońską z przepięknym zimowym krajobrazem. Temperatura spada do rekordowych -11,5 stopnia. Chyba będzie to nasza najcieplejsza zimowa podróż po Północy. Zatrzymujemy się na krótką sesję zdjęciową. Potem, pod koniec tego odcinka drogi pojawiają się renifery, nadrabiając dystans do łosi.

Z Lakselv jedziemy bezpośrednio do Olderfjord. Tam mamy ostatni planowany postój przed dojazdem na wyspę Mageroya. Kawa i wafle są tu obowiązkowe! :) Potem już tylko droga na wyspę. Ale za to jaka!? Po prawej fiord Pornanger, a po lewej skały. Mijamy nowy tunel, ma zastąpić dotychczasowy 3 kilometrowy, który ja nazywam „brudnym tunelem” ze względu na ściekająca w nim brudną wodę. Wreszcie pojawia się ten najważniejszy – Nordkapptunnelen. Przejeżdżamy nim notując najwyższą temperaturę na trasie +5,5 stopnia. Wyspa. Wreszcie, po 3 latach mamy okazję pojawić się ponownie na Mageroya. Jeszcze kilkanaście minut i dojeżdżamy do naszego noclegu. Wróciliśmy do miejsca, gdzie spałem na swojej pierwszej wyprawie Fiatem 126p…

Ale to nie koniec. Dzisiaj pierwsza próba wjazdu w konwoju na Nordkapp. Jedziemy wieczorem (choć w istocie mamy noc polarną cały czas). Zobaczymy czy się uda...

PS.

Po dokładnym sprawdzeniu urządzń rejestrujących okazało się, że łosia numer 3 i 4 jako pierwsza zauważyła Basia... :)

Zdjęcia z całego dnia pojawią się wkrótce... (po etapie VI i VII)

Uwaga - błędy, literówki itp. pojawiające się w relacji wynikają z tego, że relacja pisana jest na żywo, szybko i bez realnej możliwości korekty i poprawienia błędów. :)

Trails to Nordkapp 2023 - III i IV etap

Szczegóły

Utworzono: 16 styczeń 2023

III Etap

Kolejny etap zapowiada się… deszczowo. Mamy odwilż, wszędzie leje się woda i jest bardzo ślisko. Śnieg się nie roztopił i nie roztopi do końca zimy. Jest go po prostu zbyt dużo. Ale dodatnia temperatura robi swoje… Okazuje się, że wczorajsze warunki na drodze naprawdę były trudne. Zamieć śnieżna, wiatr i dodatnia temperatura to nie najlepsza mieszanka. Teraz mamy gołoledź. Mając to na uwadze ruszamy do trzeciego etapu. Sam etap jest bardzo krótki, zaledwie 49 km. Ale za to meta etapu to Wioska Świętego Mikołaja. Jesteśmy bardzo ciekawi jak się zmieniła po zarazie. Dojeżdżamy na miejsce po godzinie od startu. Z pozoru wszystko wygląda tu po staremu. Tylko samochodów na parkingu jakoś dużo. Od razu, po zaparkowaniu samochodu idziemy na spotkanie ze Swiętym Mikołajem. Od razu zauważamy różnice… Jest jakoś spokojniej, mniej ludzi, zdecydowanie mniej. Po wejściu do Pałacu Świętego Mikołaja powoli dają zauważac się różnice… W sklepie z pamiątkami zdecydowanie mniej ludzi, al przeciez mamy zimę, okres kiedy tu z różnym powodów (u nas np. są ferie zimowe) przyjeżdza masa ludzi… Ale może nie ilośc a jakość powinna mieć znaczenie? W turystyce również. Korytarz prowadzący do Swiętego Mikołaj zmienił się… Jest po prostu inny, inaczej udekorowany, jakby… prostszy. Dalej już przy samym wejściu jest podobnie jak było dawniej. Czekamy w niewielkiej kolejce na spotkanie. Elf zaprasza kolejnych chętnych. Spotkania keljenych osób z Mikołajem wydają się jakby dłuższe niż do tej pory. Wreszcie nasza kolej. Po wejściu do środka od razu jesteśmy rozpoznani przez Świętego Mikołaja! To bardzo miłe. Siadamy obok i rozmawiamy. Przekazujemy Świętemu Mikołajowi listy, które napisały dzieci ze szkół współpracujących z naszym Stowarzyszeniem Koło Polarne. Przywieźliśmy w sumie 196 listów od dzieci z Zespołu Oświatowego w Garczynie, gdzie działa Koło Polarne nr 2 – Polarne Strusie, ze Szkoły Podstawowej w Wysinie gdzie działa Koło Polarne nr 6 – Wysińskie Lemingi, od dzieci z Kościerzyny i z Zespołu Szkół w Borowym Młynie gdzie działa Koło Polarne nr 1 – Śnieżna Gwiazda. Listy zostały przekazane, a my odbieramy pamiątkowe zdjęcia i film ze spotkania! No to teraz czas na spacer po wiosce i obiad… Po nim kolejny etap, znacznie dłuższy….

IV Etap

Startujemy z Wisoki Świętego Mikołaja Autostradą Arktyczną, która zaprowadzi nas do noclegu w bardzo tajemniczym miejsu. Ale najpierw trzeba tam dojechać. Odwilż powoduje, że pierwsze kilometry naszej trasy nie przypominają w żadnym przypadku poprzednich wyjazdów… drzewa nie są pokryte śniegiem, wyglądają bardzo ponuro. Co prawda śnieg leży wokół, ale jest mokry i brudny… Temperatura przez bardzo długi czas utrzymuje się na poziomie 0 stopni. Ale wraz z upływającymi kilometrami śniegu jakby więcej, a temperatura ustala się na około – 2 stopnie. Wreszcie mamy prawdziwą zimę, taką bajkową, fińską… W Sodankyla robimy krótki postój, a potem dalej na północ. Po drodze nie możemy odmówić sobie wjazdu na górę Kaunispaa, żeby podziwiać niesamowitą scenerię, gdzie śnieg pokrywa wszystko co się da, oblepia ściany budynku restauracji, która się tam mieści. Tak jest również teraz, ale zamiast kolorowego ośiwtlenia budynku zastajemy tam ciemność. Podświetlony jest tylko wyciąg narciarski. Smutny to widok. Tylko wiatr się nie zmienił od dawnych czasów. Wieje ile się da… Jest przenikliwie zimno. Pomimo ciemości robimy zdjęcia i szybko uciekamy z tego bieguna zimna. Dalej główna dorga prowadzi przez Ivalo i Inarri, a potem do Kaamanen> Skręcamy do granicy z Norwegią. To jedna z najbardziej niezwykłych dróg w całej Skandynawii, zwłaszcza zimą. 70 kilometrów całkowitego pustkowia. Ale właśnie na tej drodze, gdzieś pomiędzy jednym pustkowiem i drugim my znajdujemy nasz nocleg. Śpimy z dala od jakiejkolwiek osady. Otoczeni skarłowaciałym lasem, wzgórzami i dolinami w których nikt nie mieszka…

Uwaga - błędy, literówki itp. pojawiające się w relacji wynikają z tego, że relacja pisana jest na żywo, szybko i bez realnej możliwości korekty i poprawienia błędów. :)

Zdjęcia - Trails to Nordkapp 2023

Trails to Nordkapp 2023 - II etap

Szczegóły

Utworzono: 16 styczeń 2023

II etap

Kolejny etap, który składał się w większości na jazdę wzdłuż wybrzeża morskiego Szwecji. Główna droga, prosta, więc zapowiadała się dosyć monotonna jazda składająca się głównie z pokonywania kilometrów, i postojami na tankowanie i jedzenie. Tak się zapowiadało, ale było zgoła inaczej. Śnieg, który pojawił się dzień wcześniej, już na dobre zdominował krajobraz. Jeszcze podczas startu, na parkingu pod hotelem zwały śniegu dwa razy wyższe od naszego samochodu zapowiadały prawdziwą zimę. Odśnieżanie samochodu mysieliśmy zrobić dwukrotnie. Najpierw, żeby dostać się do środka i spakować bagaż, a potem drugi raz, po kilkunastu minutach, jak byliśmy gotowi do jazdy. Cały czas sypie i zawiewa. Wiatr nie jest mocny, ale daje się odczuć. Jak by nie było, jesteśmy nad morzem. Z naszego hotelu jest zaledwie kilkaset metrów do wody… Ruszamy o godzinie 10:06. Mamy do pokonania ponad 600 km, a na koniec jest jeszcze zmiana czasu. Dzisiaj wjeżdżamy do Finlandii, więc „ubędzie” nam 1 godzina z tej doby. Temperatura na zewnątrz to około minus 2 stopnie. Wyjazd na trasę jest bardzo łatwy, wystarczy dojechac do najbliższego skrzyżowania i… już. Ale już na parkingu nasz samochód daje znać o sobie. Pomimo dokładnego odśnieżenia, bardzo szybko zasypuje go padający śnieg. Włączają się wszystkie alarmy z czujnikami mówiącymi o zbliżaniu się do przeszkody… choć żadnej nie było, poza śniegiem, który zakrył wspomnianie czujniki. Na szczęście dyskretny dźwięk sygnału ostrzegawczego (podobnego do syreny okrętowej) milknie. Dojeżdżamy do świateł, jesteśmy sami na skrzyżowaniu, a czujniki znowu wyją… za chwilę cisza, ruszamy na zielonym. Po kilku kilometrach, już na głównej drodze włączają się następne komunikaty, mówiące, że nie działają wspomniane czujniki, bo są… zabrudzone i nie działa kamera cofania, bo też ją zakrył śnieg. No ładnie się zapowiada jazda. Poza tym przednia szyba nie chce odparować, bo zawiewający śnieg chłodzi ją od zewnątrz, a nawiew nie daje rady. Trzeba użyć maksymalnej mocy nawiewu, wtedy mamy wrażenie, że siedzimy przy wylocie silnika odrzutowego… Po kilkudziesięci minutach samochód powoli dochodzi do siebie w kontekście przedniej szyby, choć dalej jest na brzegach zaparowana, ale powoli sytuacja się normalizuje.

Jedziemy pierwszego tankowania. W samo południe tankujemy paliwo po 19,90 za litr. To nasz cenowy rekord ze wszystkich wypraw do Skandynawii. Ale to dopiero początek podróży. Kawa i ruszamy dalej. Komunikaty za chwilę ponownie dają sięwe znaki. Trzeba cierpliwie wszystkie wykasować, albo… nie jechać w takich warunkach i poczekac do wiosny. Zastanawiam się, jak wyglądają i co myślą ludzie, którzy w latach 20` XXI wieku projektują samochody… i czy w ogóle są kierowcami, czy np. dojeżdżają do pracy na rowerach?

Zaczyna się. Najpierw trochę większy wiatr zaczyna zawiewać na drogę śnieg, potem coraz większe opady (choć snieg pada od naszego startu cały czas). Mamy regularną śnieżycę. Temperatura na zewnątrz zaczyna się zmieniać, od -2 do plus 1, a potem jest -5… i tak w kółko. Robi się już ciemno, więc warunki są naprawdę trudne. Pługi, które odśnieżały drogi w miastach, na odcinkach poza nimi, a te są bardzo długie, znikają całkowicie. Mamy niedśnieżona drogę, jazdję w koleinach i przeskakiwanie, niczym narciaż biegowy w stylu klasycznym, z toru na tor. Ale jazda odbywa się w kolumnie. Jedziemy za ciężarówką w tempie 50 – 60 km/h… A przeciez to doiero początek podróży, ledwie przejechaliśmy 100 km… Jest coraz gorzej, miejscami widocznośc spada do zera, zwłaszcza jak mijamy jadącą z naprzeciwka ciężarówkę. Kilka razy samochód przed nami całkowicie się zatrzymał (i to na głównej drodze!) ponieważ nie było żadnej widoczności… Kolemna samochodów zdaje się nie mieć końca. Temepratura zaczyna spadać do rekordowych na naszej trasie – 8 stopni. Myśleliśmy, że mróz spowoduje, że warunki się polepszą, ale nic z tego… Wieje, zawiewa, pada śnieg. Mokry śnieg, który oblepił nasz samochód całkowicie z przodu i z tyłu. Zresztą nie tylko nasz. Wszystkie samochody wyglądaja tak samo. Niemal nie widać tylnych świuateł jadącego przed nami. Zapewne tył naszego samochodu wygląda tak samo. Ale nie ma gdzie się zatrzymać. Główna droga to jeden pas ruchu, a z boku barierki. Co kilkanaście kilometró pojawiają się pasy do wyprzedzania, ale są niedośnieżone i szaleństwem by było zjechać na inny pas ruchu, niż rynna z kolein wytyczona przez samochody przed nami. Parkingi są zasypane śniegiem i widać, że nikt nie miał i nie ma zamiaru z nich korzystać. Musimy jechać w tym nieformalnym konwoju. Ten fragment drogi prowadzi prze zpstkowie i nawet nie ma stacji benzynowej, żeby zrobić postój. Dopiero po 4 godzinach jazdy zatrzymujemy się. Obiad. Ale najpierw odśnieżamy naszego bałwanka, tzn. samochód:) Śnieg udaje się zwalić z dachu (tak, pomimo jazdy dach był pokryty skorupą zamarzniętego śniegu). Ale już przedni i tylny zderzak to sam lód. Samochód wygłuzył się o jakieś 30 – 40 cm…! Może sam odpadnie, jak będzie stał na parkingu? Idziemy jeść. Po obiedzie okazało się, że nie odpadł. Trzeba było mu pomóc. Teraz kolejny odcinek jazdy, odjeżdzamy od wybrzeża kierując się tarsą E10 w kierunku… Norwegii, ale potem zjeżdżamy na drogę boczną prowadzącą do granicy z Finlandią. Zwały śniegu dalej pokrywają drogę. Dojeżdzamy na gfranicę. Postój na tankowanie i kawę. Teraz 2 kilometry, przejazd przez most i już jesteśmy w Finlandii. Ustał ruch samochodów. Do naszego noclegu prowadzą boczne drogi, które przecinają lasy i tylko lasy. Parktycznie nie ma zabudowań. Na odcinku ponad 100 km mijamy zaledwie kilka samochodów jadących z przeciwka. W naszym kierunku nie podróżuje nikt… Wreszcie pojawia się nasz nocleg. Ośiwtlony wjazd i dojazd do naszego domu położonego w głębi lasu, jak pósźniej się okazało, nad jeziorem. Poza jednym samochodem, który stał nieopodal, przy innym domku zdaje się, że nia ma tu nikogo. Klucze czekają na nas w schowku, domek jest nagrzany, a sauna gotowa do użytku. Czas na nocleg. Jutro spotkanie ze Swiętym Mikołajem :)

Zdjęcia - Trails to Nordkapp 2023

Trails to Nordkapp 2023 - początek podróży

Szczegóły

Utworzono: 14 styczeń 2023

Dojazd

Po pakowaniu, które zajęło trochę czasu powstało 6 bagaży, które zawierają, poza rzeczami osobistymi: kamery, aparat fotograficzny, statyw, komputer, wszelkiego rodzaju ładowarki i karty pamięci, dyski, dokumenty związane z podróżą, upominek, sprzęt do montowania wymienionego wcześniej sprzętu oraz listy. Listy do swiętego Mikołaja, które napisali uczniowie szkół, które odwiedziliśmy tuż przed Świętami Bożego Narodzenia. To wszystko razem dało następujący wynik: 15,00 + 4,30 + 0,95 + 10,50 + 3,45+ 2,05 = 36,25 kg. Powinno wystarczyć na niemal 2 tygodnie podróży.

Samochód spakowany i wreszcie ruszamy. Jest godzina 16:13. Do pokonania mamy dystans 94 km. Jedziemy na lotnisko w Gdańsku, skąd następnego dnia, rano wylatujemy samolotem w kierunku Sztokholmu. Pogoda wiosenna, przypomina trochę deszczowy dzień gdzieś w północnej Norwegii. Kilka stopni ciepła i ciężkie chmury. Temperatura plus 5...7 stopni i brak wiatru. Wiosna.

Jedziemy najkrótszą drogą na lotnisko, dojeżdzamy na parking i meldujemy się w hotelu. Jest godzina 17:56. Pierwszy odcinek pokonany – 94 km.

Teraz czas na spacer, odpoczynek i jutro zaczynamy…

Przelot

Pobudka o 4:40… Na szczęście na lotnisko mamy tylko krótki spacer z hotelu. Jakieś 400 – 500 metrów… Odprawa zaczyna się o godzinie 6:15, więc cierpliwie czekamy. Zawsze powtarzam, że podróżowanie uczy cierpliwości i czekania, a często właśnie polega na czekaniu. Odprawa i kontrola bezpieczeństwa na lotnisku była naprawdę sprawna. Nie pamiętam, żeby tak spokojnie i bez pośpiechu to wszystko mogło się odbywać. Ale pasażerów tym razem nie było zbyt wielu. No bo kto by chciał lecieć zimą na północ, do jeszcze większej zimy?

Śniadanie na lotnisku, wypełniło w większości czas oczekiwania na nasz lot. Potem odprawa, możemy odprawić się w pierwszej kolejności :) i znowu czekanie. Tym razem na wejście do samolotu. Współpasażerów jakby przybyło… No i wreszcie możemy usiąś na naszych miejscach w samolocie. Szybko okazuje się, że złudą było myyślenie, że w samolocie będzie dużo wolnych miejsc. Jest dokładnie odwrotnie. Chyba wszystkie są zajęte. Lecimy, jest pochmurno przez cały lot, nie widać choćby fragmentu lądu i naszego Bałtyku z okna samolotu. Wreszcie czas na lądowanie. W Sztokholmie bez śniegu i pada deszcz… taka nieskandynawska zima. No i teraz szukamy naszego samochodu. Najpierw krótki spacer po wszystkich terminalach Arlandy. To chyba ze dwa kilometru marszu:), a potem jazda autobusem. I wreszcie jest. Miał być Peugeot, ale my tym razem wybraliśmy białego Mercedesa. Automatyczna skrzynia biegów, silnik z turbodoładowaniem i najważniejsze – opony zimowe z kolcami, a w bagażniku komplet łańcuchów. Teraz pakowanie. Raczej szybko, bo… pada deszcz i robi się nieprzyjemnie zimno. No, ale trzeba nasz samochód wyposażyć w aparaturę pomiarową, czyli słynny z dokonywanych, bardzo precyzyjnych pomairów, termomentr. Umieszczamy go zawsze w takiej samej konfiguracji, w każdym z samochodów, którym podróżuyjemy. Mierzy temperaturę na zewnątrz i wewnątrz samochodu. Mamy jeszcze do dyspozycji 3 GPS… Dwa nasze i jeden mercedesowski. Ale te nasze wydają się dokładniejsze. Używamy jednego :) No i 4 aparaty fotograficzne i 5 kamer filmowych… Statyw i jeszcze kilka innych rzeczy. Na wszystko przyjdzie czas wszystko we właściwej kolejności…

I etap

Ruszamy dokładnie o godzinie 10:58. Ten etap jest prosty, niemal dosłownie. Jedziemy główną drogą prowadzącą wzdłuż wybrzeża Bałtyku na północ Szwecji do granicy z Finlandią. Oczywiście tak daleko dzisiaj nie mamy zamiaru dojechać. Nasz etap będzie liczył około 500 km. Jedziemy cały czas głównym szlakiem, drogą E4. Nie ma potrzeby nigdzie zjeżdżać. Mijamy Uppsalę. Jakieś 100 km od startu padający deszcz zamienia się w deszcz ze śniegiem. Jest szaro, ponuro i brudno… Za chwilę zaczyna padać śnieg. To pierwsza oznaka zimy na trasie. Ale do tej prawdziwej, bajkowej zimy jaką zawsze mamy okazję widzieć na północy jest jeszcze daleko… Drzewa pokrywa śnieżny puch, ale temperatura zaczyna powoli spadać. Z początkowych 6 stopni ciepła przez jakiś czas ustala się w okolicach 1 stopnia. Po drodze robimy pierwszy postój, na obiad. Mam też nadzieję, że eko-technika XXI wieku odzyska wigor po naszym postoju. Podczas pierwszego opadu śniegu w samochodzie przestał działać czujnik mierzący odległości do czegoś tam przed, za i z boku samochodu… Poprostu śnieg go… zakleił. Okazało się, że wystarczy zwykła miotła, a dokładniej szczotka. Mam nadzieję, że w Laponii nie będzie takich problemów, bo tam naprawdę pada dużo sniegu… Jedziemy dalej. Sniegu coraz więcej. W okolicach Sundsvall mamy już regularną zimę. Notujemy pierwsze rokordy zimna. Na razie jest to skoromne – 6,5 stopnia. Wreszcze dojeżdzamy do naszego hotelu. Śpimy w centrum Örnsköldsvik. Teraz czas na krótki spacer, napisanie relacji i odpoczynek. Pierwsze 505 km trasy za nami. Jutro nocujemy już w Finlandii…

Zdjęcia - Trails to Nordkapp 2023

Trails to Nordkapp - wstęp

Szczegóły

Utworzono: 12 styczeń 2023

Trails to Nordkapp 2023

Po krótkiej przerwie…

Spowodowanej tym, co nie powinno nigdy się zdarzyć… Zaraza, która zdewastowała nasz świat przez dwa lata zniechęcała do podróżowania. Bo podróże to poznawanie świata, zmiana środowiska, przyjemność… a co to była za przyjemność w podróży ograniczonej stertą zakazów, maseczkami, kwarantannami i zmieniającymi się co chwila przepisami. Zapewne jest takie miejsce na świecie, gdzie ludzie tak żyją, ale my nie musimy. Przez lata, co tam, przez dziesiątki lat wypracowaliśmy swój europejski styl życia, który w 2020 roku się zawalił. Teraz na szczęście się to zmieniło, ale przyszedł luty 2022 roku i kolejna tragedia. Tym razem tuż za naszą wschodnią granicą. Wydaje się, że to nie ma końca. Przez ten trudny czas Stowarzyszenie Koło Polarne cały czas działało. Co prawda w czasie zdalnego nauczania nie chcieliśmy dodatkowo angażować przy komputerach naszej młodzieży. Cierpliwie czekaliśmy, aż się doczekaliśmy. Udało się zorganizować szereg wycieczek szkolnych, na razie w kraju. Przyszedł również czas na spotkania w szkołach. Były dni polarne i długo oczekiwane noce polarne, czyli spotkania i zabawy edukacyjne… ale ci, którzy z nami współpracują, wiedzą, że edukacja może być ciekawa, bardzo ciekawa… Wreszcie nadszedł czas… Zima 2022/2023 jak zwykle ostatnio jest bez śniegu, przynajmniej u nas, w Polsce. Po namyśle postanowiliśmy powrócić na nasz szlak – Trails to Nordkapp. Chwila dyskusji, analiza „za i przeciw” i postanowione.

Jedziemy!

Trasa może być tylko jedna – na Nordkapp… ale za to dróg tam prowadzących jest przynajmniej kilka… no przesadziłem. Jak by policzyć to nawet kilkadziesiąt! Tak, tak, można podróżować na różne sposoby. Tym razem postanowiliśmy pojechać w dużej części klasyczną trasą, którą w 2009 roku po raz pierwszy jechałem Fiatem 126p. Ale to nie oznacza, że wszystko będzie takie same jak wcześniej… po zarazie możemy zobaczyć, a nawet jesteśmy przekonani, że zobaczymy ile się zmieniło… Relację z trasy możecie czytać na naszej stronie. Zapraszamy…